Szkoła animatorów — spotkanie 2.
Jak mówić o grzechu i zbawieniu.

I. Część metodyczna (1)

• Omówienie zadania domowego (konspekty)
• Różne metody prowadzenia spotkań. Kiedy je stosujemy i jaka jest ich dynamika.

II. Konferencja

1. Przypomnienie treści spotkania poprzedniego: fundamentem i pierwszą prawdą ewangelizacji jest Miłość Boża, nie grzech. Uwaga: ludziom dużo łatwiej mówić o Bogu (bo "Bóg" to pewne wspólne pojęcie religijne), a dużo trudniej o Jezusie, który jest twardym faktem historycznym, wobec którego trzeba zająć stanowisko "za" lub "przeciw".
2. Problem z pojęciem "grzech":
• Grzech rozumiany jako złamanie prawa moralnego: "skłamałeś: masz grzech"
• Ewangelizacja ma na celu zbliżenie do Boga, a nie jeszcze większe oddalenie przez wzmaganie poczucia niegodności, słabości, niedorośnięcia do Bożych wymagań itd.
• "Cześć Tereska" » scena na cmentarzu: lepsze rozumienie grzechu - bo uwzględniające relację do osoby. Tego samego brak w toruńskiej budowlance: brak zrozumienia istoty problemu, że fundamentalnie zakłócona została relacja wychowanek-wychowawca. Nie reagował personel, nie reagowali rodzice... Żyjemy w świecie praw, a nie w świecie osób. To smutne.
• Zamiast mówić o "grzechu", lepiej na początku mówić o zepsutej relacji z Bogiem albo oddzieleniu od Bożej miłości - czyli w ścisłym powiązaniu z poprzednią prawdą. Często nawet samoczynnie u osób ewangelizowanych rodzą się pytania - "skoro Bóg tak mnie kocha, to czemu ja nie czuję tej miłości" - właśnie tu jest miejsce na wprowadzenie prawdy o przepaści między człowiekiem a Bogiem, którą wykopał grzech. Jednocześnie trzeba też od razu powiedzieć, że brak odczucia miłości Bożej nie jest tylko wynikiem grzechu, ale także niedojrzałości.
3. Jak mówić o grzechu i winie danej osoby?
1. Nie ogólnikowo - trzeba czuwać, żeby uczestnicy spotkania czy ewangelizacji nie uciekli w kierunku mówienia o cudzych grzechach.
2. Z wyczuciem: wiele grzechów jest bardzo zawstydzających i może być omawianych tylko na forum wewnętrznym - a animator nie jest spowiednikiem. Można mówić o własnych grzechach, nie wdając się jednak w szczegóły. Powiedzenie drugiej osobie: "być może masz problem z własną seksualnością" jest lepsze od palnięcia z grubej rury "pewnie się onanizujesz". Pytanie "Czy twoje relacje z rodzicami/dziećmi są dobre?" jest zbyt ogólne. Ale pytanie: "Czy kłócisz się z rodzicami/dziećmi? Jaka była najgorsza kłótnia w twoim domu?" może się tylko pojawić w sytuacji pełnego zaufania, a to rzadko się zdarza na spotkaniu - trzeba więc wypośrodkować.
3. Ukazując grzechy ukryte. Nie tylko grzechy, które każdy niemal natychmiast potrafi nazwać, ale także grzechy, o których się często nie mówi. Wskazać na przyczyny grzechu, a nie tylko samo złe postępowanie. Na przykład: uczciwość w relacjach pracodawca-pracownik, noszone w sercu urazy do drugich, nieczułość, brak planowania swojego czasu. Dobrze przed spotkaniem wymyślić sobie parę sytuacji, albo nawet przeczytać jakiś fragment książki czy nawiązać do filmu - żeby ukazać, jak często grzech jest ukryty dużo głębiej niż by się wydawało.
4. Przejście od poczucia winy do świadomości grzechu i zrozumienia konieczności zbawienia od Boga.
1. Tu dobre jest podejście "odgórne", czyli rozmowa nad kilkoma cytatami, które ukazują, jak na grzech patrzy Bóg.
2. Podkreślenie, że "wszyscy zgrzeszyli": grzech nie polega na tym, że ktoś gorzej od innych wypełnia prawo moralne, ale że ze względu na wrodzone nastawienie do życia (grzech pierworodny!) jest w stanie nieprzyjaźni z Bogiem.
3. Ukazanie, że sprawiedliwość Boża nie jest czymś ponad Bogiem, ale istotnym atrybutem samego Boga: Bóg nie może nie być sprawiedliwy albo być nielogiczny, bo nie byłby sobą. Dlatego nie może po prostu "puścić w niepamięć" grzechu, ale musi go rzeczywiście usunąć, żeby mógł dopuścić człowieka przed swoje Oblicze.
5. "Serce" kerygmatu: Dlaczego Jezus musiał wcielić się w człowieka, umrzeć, zmartwychwstać i zesłać Ducha Świętego?
1. Czy na pewno musiał? Teoretycznie Bóg mógłby nas zbawić inaczej (tak uważał nawet Tomasz z Akwinu, w przeciwieństwie do wcześniejszego Anzelma z Canterbury) - ale chciał nas zbawić w sposób najdoskonalszy. Czyli nie chciał nas zbawić bez nas, ale właśnie upodabniając się do nas i wyprowadzając z grzechu jako jeden z nas.
2. Jedyność faktu śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Inne religie wyrażają pragnienia - ślady tego widać np. w mitach greckich, by Bóg przyjmował postać ludzką, by stawał po stronie człowieka (mit o Prometeuszu). Chrześcijaństwo jednak nie jest mitem, ale historią: Jezus naprawdę umarł i zmartwychwstał.
3. Chrystologia fundamentalna. Nie zawsze jest na to czas, ale jeśli jest - warto poświęcić czas na lekturę książek wyjaśniających, dlaczego postać Chrystusa, jego śmierć i zmartwychwstanie są doskonale udokumentowane historycznie. Jeśli jest to dla ciebie za trudny temat, nie podejmuj go, tylko powiedz, że choć od XVIII do prawie połowy XX wieku próbowano podważać historyczność Jezusa, im bardziej wgłębiano się w temat, tym więcej ta historyczność była potwierdzana.
4. Pokazać, że życie i śmierć Jezusa stanowią pewną całość. Bóg Ojciec nie chciał po prostu śmierci swojego Syna, bo przecież mógłby pozwolić, żeby zgładził Go już Herod, ale chciał, by Jezus mógł objawić nam całą prawdę o Nim, a potem za prawdę tę umrzeć i zwyciężyć śmierć.
5. Świadectwo! Nie głosimy jakiegoś obcego Jezusa, ale Jezusa, który działa w naszym życiu i któremu my sami zawierzyliśmy. Trzeba prowadzić spotkanie tak, by nie popaść w abstrakcyjne mówienie o Jezusie.
6. Doprowadzić do wyjaśnienia prawd teologicznych, bez zrozumienia których nie można być chrześcijaninem:
1. Jezus umarł za wszystkich i była to ofiara doskonała (Hbr). Nikt w żadnej religii nie może się zbawić inaczej, jak przez Jezusa, nawet jeśli nie zna prawdy o Jezusie, to i tak zostanie zbawiony mocą ofiary Jezusa.
2. Zbawienie nikomu nie narzuca się wbrew jego wolnej woli. Jest zasadnicza różnica między człowiekiem, który nie usłyszał prawdy o Jezusie i dlatego nie mógł w nią uwierzyć, a takim, który słysząc prawdę o Jezusie gardzi nią.
3. Zbawienie nie oznacza wyłącznie uwolnienia od grzechu, ale uczynienie z człowieka prawdziwego dziecka Bożego, wraz ze wszystkimi konsekwencjami: darami Ducha Świętego, Bożą opieką, posłuszeństwem Bogu, a w końcu - życiem wiecznym
4. Przyjęcie chrztu jest zewnętrznym znakiem przyjęcia zbawienia, ale musi się wiązać z przyjęciem Jezusa jako rzeczywistego Zbawiciela i Pana » przejście do tematu następnego spotkania.

III. Spotkanie w grupach

Należy przygotować spotkanie w oparciu o poniższe (wybrane) teksty. 1 osoba prowadzi jako animator, pozostałe starają się wcielić w rolę uczestników, ale jednocześnie obserwują, co im się podoba, a co nie w prowadzeniu grupy przez animatora, albo co zrobiłyby inaczej.

IV. Część metodyczna

1. Podsumowanie pracy w grupach. Bardziej szczegółowe niż poprzednio omówienie wrażeń (uczestników) odnośnie tego, co im się podobało w prowadzeniu spotkania przez animatora.
2. Alternatywna metoda tworzenia konspektu. W jaki sposób posługiwać się konspektem w czasie spotkania.