Szkoła animatorów — spotkanie 3.
Istota kerygmatu: obudzenie wiary.

I. Wprowadzenie w temat

• Przypomnienie treści poprzednich spotkań (3 pierwsze prawa życia duchowego)
• Krótki komentarz do konspektów.

II. Konferencja

1. Wartość osoby. Dla Boga liczy się nie "masa zbawionych", ale każdy człowiek z osobna. Jak animator ma o tym mówić, żeby trafiło to do uczestnika spotkania. I czy tylko mówić? Powołanie animatora:
• Świadectwo własnego życia, tj. mówienie o swojej relacji do Boga
• Przekazanie prawd objawionych. Chodzi tu zarówno o Pismo, jak i tradycję Kościoła.
• "Sokratejski" sposób wydobycia prawd naturalnie zrozumiałych dla człowieka
• Zainteresowanie się problemami i w ogóle życiem członków grupy. Jest to trudne i trzeba sobie uczciwie powiedzieć, ile jestem w stanie dać z siebie. A czasem trzeba samemu sobie postawić pytanie: czy jestem gotów być pasterzem, który odda samego siebie za owce? Z pozytywnej odpowiedzi na takie "duże pytanie" łatwiej przejść do przełamania swojej niechęci do kogoś, przezwyciężenia lenistwa itp.
2. Właściwa kolejność przekazu: najpierw kerygmat, potem formacja.
• Fałszywe założenie wielu duszpasterzy, że człowiek deklarujący się jako wierzący rzeczywiście posiada wiarę w ogóle. Brak pytania, czy jest to wiara adekwatna do rozwoju intelektualnego i psychologicznego tej osoby.
• Istota wiary: powierzenie swojej osoby Temu, który jest godzien całkowitego zaufania.
• Związek 3 pierwszych praw życia duchowego z osobistą decyzją: wierzę intelektualnie, że tak jest, więc nie ma innej możliwości niż pójście za głosem intelektu. Jeśli jestem przekonany, że w ciemnym pokoju śpi lew, to na pewno tam nie wejdę. Pewność intelektualna ma jednoznaczne przełożenie na decyzję woli. Dokładnie tak samo musi być w kwestii relacji do Boga: jeśli uznaję, że to co powiedział jest prawdą i jest On na pewno godny zaufania, to muszę zaufać Mu całkowicie - co więcej, poddać swoje życie pod Jego prowadzenie.
• Formacja - logiczna konsekwencja decyzji wiary i przyjęcia kerygmatu. Już w starożytności nie poprzestawano na ewangelizacji i katechumenacie, ale zaraz po przyjęciu chrztu głoszono katechezy mistagogiczne (wprowadzające w konkretne życie chrześcijańskie), a przy okazji samego chrztu oczekiwano także darów Ducha Świętego.
3. Dlaczego wiara jest tak ważna?
   • Dlaczego Jezus mówi o wierze jak o ziarnku gorczycy - że wystarczy tak mała wiara, żeby można było góry przenosić? Bo wiara nie musi być duża, ale musi być niewzruszona.
   • Ewangelia Jana - nieustanne pytania Jezusa o wiarę i zarzuty, że Żydzi nie wierzą
   • Bez wiary nie można być zbawionym. Wiara jest jedyną możliwą odpowiedzią na Boże objawienie. Wszelka inna odpowiedź oznacza "nie" powiedziane Bogu.
   • Wiara jest autentyczną relacją osoby do osoby - jest bardziej podobna do przymierza (gdy strony sobie wierzą) niż do światopoglądu (mam pewien system "wierzeń")
4. Wiara a religijność
   • Religijność naturalna nie jest zła, ale jest niewystarczająca. Mocą religijności nie da się odbudować zerwanej relacji z Bogiem.
   • Religijność wyraża się w pragnieniu Boga, w poszukiwaniu Boga, w potrzebach (m.in. potrzebie modlitwy, kultu, ofiary, doskonałości moralnej)
   • Celem animatora nie jest rozbudzanie religijności, ale obudzenie wiary
5. Pierwsze dwie prawdy, umożliwiające przejście od ewangelizacji do formacji
1. Duch Święty i jego dary. Konieczne jest nie skoncentrowanie się na darach cudownych, ale równowaga: pokazanie różnych darów Ducha i doprowadzenie do otrzymania ich lub obudzenia. Pierwszy i najważniejszy dar: tworzenia żywej więzi z Bogiem (relacji z Bogiem zawierającej posłuszeństwo z naszej strony, a Boże prowadzenie z drugiej), za nim idą dary, które nazywamy "7 darami Ducha Świętego", za nimi dary które bezpośrednio służą budowaniu wspólnoty Kościoła (Ef 4,11), a dopiero za nimi dary tzw. "charyzmatyczne". Bardzo dużym błędem ruchu Światło-Życie jest niewystarczające mówienie o tych darach, brak aktywnej modlitwy o te dary i wspomagania w ich rozwijaniu!
2. Kościół jako wspólnota, czyli Lud Boży. Kościół to nie są ani "oni", ani "nasza wspólnota", tylko społeczność założona przez Chrystusa, trwająca nieustannie do końca świata. Bardzo dużym błędem ruchu "Odnowy w Duchu Świętym" jest fragmentaryczne podejście do prawdy o Kościele. Istotne elementy tej prawdy:
   • Chrystus nie założył religii, tylko Kościół
   • Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski - bez któregokolwiek z tych "znamion" nie ma Kościoła
   • Chrystus jest nie tylko założycielem, ale także żywą głową Kościoła
   • Struktura hierarchiczna nie przeciwstawia się kolegialności, dary hierarchiczne charyzmatom. Kościół jest zbudowany na fundamencie "apostołów i proroków" - Ef 2,20, 1Kor 12,28.
   • Kościół jest i rzeczywistością mistyczną i konkretną. Oznacza to, że jest czymś więcej niż to, co widać gołymi oczami, ale także, że nie można mówić o Kościele w oderwaniu od konkretnej wspólnoty, konkretnych ludzi ... w oderwaniu od tego, co ja robię w tym Kościele!
6. Konkluzja
   1. Bez gruntownej ewangelizacji nie może być formacji.
   2. Bez osobistego przyjęcia Jezusa jako Pana i Zbawiciela nie ma zbawienia!
   3. Osobiste przyjęcie Jezusa jako Pana oznacza także przyjęcie darów duchowych, na pierwszym miejscu daru bycia dzieckiem Bożym, czyli poddania się pod prowadzenie Boże.
   4. Przejście od ewangelizacji do formacji powinno być czymś naturalnym. To znaczy, że dobrze poprowadzona ewangelizacja wyrobi w jej odbiorcach przekonanie, że jeśli nie zdecydują się na udział w konkretnej wspólnocie, to natychmiast odcinają się od tego życiodajnego pnia, do którego ledwo co zostali zaszczepieni!

III. Zaproszony animator: konkretne problemy i realia pracy w małej grupie

IV. Spotkanie w grupach. Temat "Przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela"

Należy przygotować spotkanie w oparciu o poniższe (wybrane) teksty. 1 osoba prowadzi jako animator, pozostałe starają się wcielić w rolę uczestników, ale jednocześnie obserwują, co im się podoba, a co nie w prowadzeniu grupy przez animatora, albo co zrobiłyby inaczej.

V. Część metodyczna

1. Podsumowanie pracy w grupach. Omówienie wrażeń (uczestników) odnośnie tego, co im się podobało w prowadzeniu spotkania przez animatora.
2. Istotne dynamiki spotkania w małej grupie. Różnica między lekcją a spotkaniem. Jak prowadzić dyskusję tak, żeby prowadziła do konsensusu (zgody)? Jak prowadzić dyskusję, żeby prowadziła do przebudzenia?